Bazam Hast

یه روزی روزگاری

یه قبیله توی تاریخ

زیر سلطه ی روحِ تاریک

توو آسمونش کلی دودِ ماشین

یه روزی روزگاری

حاکمِ قبیله بوده شاهی

که داشتش رو سرش یه تاجِ سیاه

زیرِ پاهاش کلی خونِ جاری

شهرِ من میگذروند شب اشُ

دلش حس نمیکرد دیگه تَـپِشُ

بوده بیمار و تاریکی بیماریش

میخواست هیچجوره خوب نشه تب اشُ

رویِ دلامون قفلارو زدشُ

ولی از این خواب پریدیم بعدِ شوک

تا که یک دل شدیم و یک صدا

من و تو با هم تبدیل به همه شد

پس دستتو بده با ما بمون

سرودِ آزادی با ما بخون

میکُشن خورشیدُ بالای بوم

پس تو زیرزمین میکنیم قاچاقِ نور

تا خوب بکنیم با هم زخمِ دلُ

وایسیم رو پاهامون بسه تِلو

توی دفترِ تاریخ یه صفحه ی نو

بنویسیم و از کلی حرف بشه پُر

به جا اینکه نوشته شه از درد

از این گُل هایی که میشه پر پر

از قرص های قاتلِ سردردُ

از این همه شُعارِ مرگ بر

از نفرت ، گلوله ، …

از جلادِ بزرگِ شهرم

چرا پرتاب میکنن اشک آور ؟

من که خشک شده چندساله اشکم

قبیلم سوخت…

توو این تاریکی کور شد آره…

همقبیله ام سوخت…

طاقت بیار نور توو راهه…

طاقت بیار نور توو راهه…

توو کوچه ها پُره تالابِ خون

سیاهیِ مطلق

نور نی حتی بالای کوه

یه سری توو وجودشونه

یه سری دیدنش سال هایِ دور

یاغی ها میکنن قاچاقِ نور

یه سری میخوانش حالا به زور

یه سری سرشون گرم

و نمیدونن کلاه سرشون رفته

حاکمِ قبیله لباسِ تاریکی دوخته تنشون کرده

کسی خورشیدُ ندیده

از رویِ صورت ها رنگ و رو رفته

سرابِ تمامِ حقایق

جریان هوایی نی توی فضای بسته

رسانه میگه که همه جا تو قبیله ی ما پُر نوره

بذرامون همه درخت میشن

و برو ببین توی گلخونه

اونی که قبول نداره بیگانه است یا مزدوره

یه عده هم اینو باور میکنن

یه عده میشن گم توو فکر…

حقیقت چیه؟

ندیدن نور دقیقا چیه!

به تاریکی ها عادت کردن

جوونه ها ضعیف از ریشه

وقتی که پیِ نور نمیگردن

قاتلِ نور قوی تر میشه

هر چی میگنُ باور میکنن

دریغ از کمی اندیشه…

فریادِ آزادی میشکنه دیوارارو

چون که صداش بلنده

نور شده توو دل ها روشن

ندیدن اونا که دل هاشون سنگه

قشرِ کارگر متحد شدن

و دستشون بیل و کلنگه

یه روزی ، یه جایی ، به کارش نمیاد حاکم سیاهی ، تیر و تفنگش

سربازایِ تاریکی میزنن و میبرن

و چراشو نمیدونن!

یا باید بمیری وسط همین خیابون

یا بدویی بری خونه ات!

اونی که آگاهیش زیاده

منزویه و یه گوشه یه دیوونس

هنرمنداشون تویِ  بند اند

و نخبه هاشون نمیمونن…

جو مسمومه از هر جهت

وقتی نور رو حبس کردن رفت

و دست بند زدند

وقتی شاخه هارو قطع کردن رفت

ریشه رو از ته زدن

بذرِ زیرِ خاک شد رسما تلف

میخوان بکشی کمتر نفس

و من رو ترسم یه ضربدر زدم

لازم نی دیگه قضاوت

وقتی لب به لب غرقیم تو کثافت

مغز از دست رفت ، قلبم به *ا رفت

نمیبینیم توو چشمِ کسی اینجا صداقت

بقیه اش دیگه بماند

نداره اینجا به هیچ جایی شباهت

وقتی مسئولِ امنیت قاتلِ خودش

ببریم کجا شکایت!؟

ولی دیگه گلوله نداره تاثیری نه!

وقتی دست توو دستِ میهن

من مُردن رو به اسارت ترجیح میدم

پس این سربازها فقط دارن وقت میگیرن

انگار نداره تسکینی دردم

و هست رو قلبم تا وقتی میرم

اما چند لیتر خون تو بدنم هست

که باهاش شهرمو پس میگیرم

زن بهم زندگی داد

تا آزاد باشم و آزاد کنم

مردشم میهنُ آباد کنم

نه سمتش بگیرم شات گان خودم

اما یه لحظه وایسا

همین انرژی تون میشه بازتاب فورا

تا سقفُ رو همتون آوار کنن

سکوتِ شهرِ من مرگباره

میزنه خون توی کوچه ها فواره

چون دیگه ترسی از گلوله نداره

تازه مُردن یه روشِ فراره!

از توو این جهنم که راهی نداره

سواره نظامِ جوابِ خلائق.

میکُشن زن رو واسه حوری و ملائک!

ولی دروغه ، هدف طلاعه!

اینا puppet اند برده ی اهریمن ،

میخوان مثه خودشون باشم اهلی من

کردند آزادیخواه ها رو تهدید هی

چون که خودشون بنده ی غریزه اند

همه psychopath ، همه مریض اند

راضی نیستن اگه خونی نریزن

ولی میدونن اینو آخراشه

تا این زالو ها کنده شن از این شهر

بدون نبوده هیچ شبی ابدی

اینو شنیدیم هممون از قدیم

همه داستانا آخرشون خوشِ

میره شبِ تاریک از این سرزمین…

جای سوال و جوابی اصن نی

وقتی نیستش از رهایی اثری

باید زد آتیش به این سیاهی

توی سینمِ خورشیدِ ازلی…